Προβολή άρθρων κατά ημερομηνία: Οκτώβριος 2017 - ΔΙΚΤΥΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ dictyo.gr

Τρίτη, 31 Οκτωβρίου 2017 00:42

Η «παρδαλή Αριστερά» στη Μακρόνησο του Αντώνη Αντωνάκου.

Είναι φαρσοκωμωδία. Θα τροφοδοτήσει τα σενάρια για επιθεωρήσεις. Μετά το «προσκύνημα» στη Μέκκα του καπιταλισμού, την κατάθεση διαπιστευτηρίων στον «εκπρόσωπο του Κακού», τα εγκωμιαστικά σχόλια για το styling της μεταμορφωμένης σταχτοπούτας, ήρθε το «καθαρτήριο προσκύνημα» της «παρδαλής Αριστεράς» στη Μακρόνησο.

Όμως η ουσία δεν είναι στην προσπάθεια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να πατάει και στις δύο βάρκες. Η ουσία είναι «σύντροφοι» ότι, «πασχίζετε, για λόγους ευτελούς κομματικής σκοπιμότητας, να διαιωνίσετε ανύπαρκτες, πλέον, «διαχωριστικές γραμμές»», όπως καταγγέλλει σε αντίστοιχη περίπτωση ο Τάκης Λαζαρίδης. Βεβαίως ο Λαζαρίδης δεν είναι μπαρουτοκαπνισμένος στα σοκάκια των Εξαρχείων και στη διαδρομή Πολυτεχνείο-Πρεσβεία όπως εσείς. Ούτε έχει την οικογενειακή παράδοση «αγώνων κατά της Δεξιάς». Απλά «τυχαία», ο πατέρας του εκτελέστηκε από τους Γερμανούς (Καισαριανή 1/5/1944), η μητέρα του καταδικάστηκε από Βουλγαρικό στρατοδικείο σε ισόβια («φιλοξενήθηκε» και στη Μακρόνησο). Συγκατηγορούμενοι με τον Μπελογιάννη καταδικάστηκαν σε θάνατο ο ίδιος και η αδελφή του (ερήμην). Μετά την μετατροπή της ποινής σε ισόβια κάθειρξη «φιλοξενήθηκε» 15 χρόνια στις χειρότερες φυλακές της χώρας.

Στις φυλακές Αίγινας τον συναντάει το 1964, ένας άλλος «λακές του καπιταλισμού», ο αείμνηστος Αντώνης Καρκαγιάννης. Από εκεί «αποφοιτούν» το 1966. Όμως έχουν το θάρρος και τη γενναιότητα να απαλλαγούν από τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ο Λαζαρίδης («Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι» 1988) τοποθετεί τα γεγονότα στη θέση τους καταλήγοντας στη διαπίστωση ότι το πραγματικό ερώτημα «δεν είναι ποιος ευθύνεται για τις αγριότητες του Εμφυλίου αλλά ποιος ευθύνεται για τον ίδιο τον Εμφύλιο και συνεπώς και για τις αγριότητές του. Και οι μεγάλοι ένοχοι, Μίκη, είμαστε εμείς.» (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 7/9/2003). Σύμφωνα με τον Λαζαρίδη και τον Καρκαγιάννη (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 25/5/2008) ο Δεκέμβρης και ο Εμφύλιος, «ήταν θανάσιμες απειλές εναντίον της χώρας και του λαού και όχι ευκαιρίες «νίκης» που χάθηκαν. Και ευτυχώς, που αυτές οι απειλές αποκρούσθηκαν.».

Στους «επαναστάτες χωρίς αιτία» που επιμένουν να διατηρούν τις διαχωριστικές γραμμές απαντά από τον τάφο του ο Λ. Κύρκος. Σε συνέντευξη με τίτλο «Ευτυχώς που δεν νίκησε η επανάστασή μας!»(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 1/12/2006), μεταξύ των άλλων διαπιστώνει: «Υστέρα από πολλά χρόνια, φτάσαμε να γίνεται ο Κώστας Καραμανλής κήρυκας της συνεννόησης, μπράβο! Χίλιες φορές μπράβο! Και άδικο έχουν εκείνοι που αρνούνται τη συνεννόηση αυτή.».

Αλλά αυτά τα «βλάσφημα» κείμενα έχουν διαγραφεί από τις βιβλιοθήκες της Αριστεράς.

Αντώνης Αντωνάκος

24-10-2017

antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr

Δημοσιεύθηκε στη «δημοκρατία» 27/10/2017.

Δημοσιεύθηκε και στα sites: dictyo.gr.

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη, 25 Οκτωβρίου 2017 10:15

Θωρηκτό Αβέρωφ: H ιστορία πίσω από το πλοίο – θρύλος

Στις 21 Οκτωβρίου του 1909, η Ελλάδα, επί κυβερνήσεως Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, αγοράζει το θωρηκτό Αβέρωφ, αντί 24 εκατομμυρίων δραχμών, από τα οποία τα 8 εκατομμύρια προέρχονται από κληροδότημα του Γεώργιου Αβέρωφ.

Το θωρηκτό ‘’Γεώργιος Αβέρωφ» είναι ένα πλοίο με μεγάλη ιστορική σημασία. Η ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό δεν μπορεί να συνοψισθεί σε λίγες αράδες. Παρόλα αυτά διαβάσαμε στο averof.mil.gr κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες για το ‘’Πλωτό Ναυτικό Μουσείο’’ οι οποίες σίγουρα είναι ενδιαφέρον να γνωρίζουμε. Το πλοίο αυτό μετρά πάνω από έναν αιώνα ιστορίας και αποτελεί σίγουρα ένα μεγάλο σταθμό στην ναυτική ιστορία του Πολεμικού Ναυτικού. Το πλοίο καθελκύστηκε στις 12 Μαρτίου 1910, και μετά από δοκιμές διάρκειας ενός έτους παραλήφθηκε στις 16 Μαΐου του 1911.

Η κατασκευή του

Δέκα χρόνια μετά τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό διέθετε μια ελάχιστη δύναμη απαρχαιωμένων τορπιλοβόλων και τριών γαλλικών θωρηκτών που είχαν κατασκευασθεί το 1889. Η επιτακτική ανάγκη για τη δημιουργία αξιόμαχου στόλου είχε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση του στόλου – στα τέλη του 1908 – με τέσσερα καινούρια αγγλικά και τέσσερα γερμανικά αντιτορπιλικά. Σε αυτά επρόκειτο να προστεθεί το Θωρακισμένο-Καταδρομικό «Γ. Αβέρωφ», η Δόξα του Πολεμικού Ναυτικού.

Για την ανανέωση του Στόλου η τότε κυβέρνηση Μαυρομιχάλη είχε απευθυνθεί στα Ναυπηγεία Ορλάντο στο Λιβόρνο της Ιταλίας, όπου εκείνη ακριβώς την εποχή κατασκευαζόταν ένα θωρακισμένο–καταδρομικό το οποίο είχε παραγγελθεί και επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί από το Ιταλικό Ναυτικό. Όμως, η ακύρωση της παραγγελίας από τη μεριά των Ιταλών και η άμεση προκαταβολή του 1/3 της συνολικής αξίας του πλοίου επέτρεψαν την απόκτηση του θωρηκτού από την Ελλάδα. Το ποσόν της προκαταβολής προήλθε από τη διαθήκη του Γεωργίου Αβέρωφ και ανήρχετο σε 8.000.000 εκατομμύρια χρυσές δραχμές, ενώ το υπόλοιπο ποσό των 15.650.000 χρυσών δραχμών καλύφθηκε από το Ταμείο Εθνικού Στόλου (Τ.Ε.Σ.). Η κυβέρνηση δαπάνησε 23.650.000 δρχ. για την απόκτηση του. Τα 8.000.000 δρχ. προέρχονταν από το 20% της συνολικής κληρονομιάς του Γεωργίου Αβέρωφ, που παραχώρησε με τη διαθήκη του στο Ταμείο Εθνικού Στόλου το 1899 (χρονολογία

δημοσίευσης της διαθήκης). Η διαθήκη όριζε ότι το 1/5 της περιουσίας του (20 μερίδια) παραχωρείται για τη ναυπήγηση ισχυρού καταδρομικού πλοίου που θα φέρει το όνομα του και διασκευασμένο κατά τέτοιον τρόπο ώστε να χρησιμεύει ως Εκπαιδευτικό πλοίο Σχολής Ναυτικών Δοκίμων προς την πρακτική και θεωρητική τελειοποίηση αυτών. Το υπόλοιπο ποσό 14.300.000 καλύφθηκε εξ’ ολοκλήρου από το Ταμείο Εθνικού Στόλου (Τ.Ε.Σ.). Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι Τούρκοι είχαν ενδιαφερθεί για την αγορά του πλοίου

Το 10.200 τόνων θωρακισμένο εύδρομο (όπως ακριβέστερα περιγράφεται) είχε ιταλικές μηχανές 19.000 ίππων, 22 γαλλικούς λέβητες, γερμανικές γεννήτριες και αγγλικά πυροβόλα 190 και 234 χιλιοστών τύπου ARMSTRONG. Η μέγιστη ταχύτητα που ανέπτυσσε το Θωρηκτό ήταν 23 κόμβοι. Το «Γ. Αβέρωφ» καθελκύστηκε στις 12 Μαρτίου (27 Φεβρουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο) 1910 και την 1 Σεπτεμβρίου 1911 κατέπλευσε στο Φάληρο, όπου έγινε δεκτό από τους Έλληνες με ενθουσιασμό.

Ο Πρώτος καπετάνιος και η πρώτη αποστολή

Το Θωρηκτό δεν άργησε να γνωρίσει το βάπτισμα του πυρός. Τον Οκτώβριο του 1912, με την έναρξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου, το «Γ.Αβέρωφ», επικεφαλής του Στόλου του Αιγαίου υπό τον Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, απέπλευσε προς τα Δαρδανέλια. Κατέλαβε τη Λήμνο και στον όρμο του Μούδρου εγκαταστάθηκε το προχωρημένο αγκυροβόλιο του Στόλου. Ακολούθησε η κατάληψη του Αγίου Όρους, των νησιών του βορείου και ανατολικού Αιγαίου (Θάσος, Σαμοθράκη, Ίμβρος, Τένεδος, Αγ. Ευστράτιος, Μυτιλήνη, Χίος). Η σύγκρουση με τον τουρκικό στόλο ήταν πλέον αναπόφευκτη. Ο Ναύαρχος Κουντουριώτης έδωσε επιθετικό χαρακτήρα στον ελληνικό σχεδιασμό. Διέταξε το στόλο του να αρχίσει να πλέει από βορρά προς νότο, οπότε ο οθωμανικός στόλος εμφανίσθηκε στην έξοδο των Στενών. Τότε, ο Κουντουριώτης απηύθυνε το περίφημο σήμα του στα ελληνικά πλοία που συνέπλεαν με το «Γ. Αβέρωφ»: «Με την δύναμιν του Θεού και τας ευχάς του Βασιλέως μας και εν ονόματι του Δικαίου πλέω μεθ’ ορμής ακαθέκτου και με πεποίθησιν προς την νίκην εναντίον του εχθρού του Γένους». Η έκβαση των Ναυμαχιών της Έλλης (3 Δεκεμβρίου 1912) και της Λήμνου (5 Ιανουαρίου 1913) που ακολούθησαν, διέλυσε τις προσδοκίες του Σουλτάνου και της Υψηλής Πύλης για τον έλεγχο του Αιγαίου. Ο οθωμανικός στόλος δεν θα επιχειρούσε πια νέα έξοδο στο Αιγαίο.

Η ένδοξη εποχή του θωρηκτού Αβέρωφ

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-13 αποτελούν αναντίρρητα την πλέον ένδοξη πολεμική περίοδο του θωρηκτού «Γ. Αβέρωφ». Με την έναρξη των εχθροπραξιών, τον Οκτώβριο του 1912, ο ελληνικός στόλος κλήθηκε να πετύχει έναν ιδιαίτερα δύσκολο συνδυασμό πολλαπλών στόχων: να εμποδίσει την έξοδο του οθωμανικού στόλου στο Αιγαίο, να αποκτήσει την κυριότητα των νησιών του βορειοανατολικού Αιγαίου, να εμποδίσει τη μεταφορά οθωμανικών στρατευμάτων και εφοδίων προς τα ηπειρωτικά μέτωπα των Βαλκανίων, καθώς και να προστατεύσει τις αντιστοιχείς θαλάσσιες μεταφορές της Ελλάδας και των συμμάχων της. Η επιτυχής έκβαση των ελληνικών επιτελικών σχεδιασμών ήταν αποτέλεσμα τριών κυρίως παραγόντων: των αυξημένων επιχειρησιακών δυνατοτήτων που διέθετε το νεότευκτο θωρηκτό, της αναμφισβήτητης ηγετικής ικανότητας και τόλμης του Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, όπως και του υψηλότατου ηθικού των ελληνικών πληρωμάτων όλου ανεξαιρέτως του ελληνικού στόλου. Η επιτυχής κατάληψη των νησιών του βορειοανατολικού Αιγαίου και η κατίσχυση των ελληνικών όπλων στις Ναυμαχίες της Έλλης και την Λήμνου είχαν ως αποτέλεσμα ο «Γ. Αβέρωφ» να αποκτήσει διαστάσεις συμβόλου στη λαϊκή μνήμη: ένας μύθος είχε πια γεννηθεί.

Κατά το μεγαλύτερο μέρος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα παρέμεινε ουδέτερη. Όμως, το 1917 η Κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου απεφάσισε να συμμετάσχει στον πόλεμο, στο πλευρό των Συμμάχων. Με το τέλος της παγκόσμιας σύρραξης -Οκτώβριος 1918- η Τουρκία συνθηκολόγησε (ανακωχή του Μούδρου) και η Ελλάδα βρέθηκε στην πλευρά των νικητών. Το «Γ. Αβέρωφ» κατέπλευσε στην Κωνσταντινούπολη και εκεί ύψωσε την ελληνική σημαία ως μία από τις νικήτριες δυνάμεις του Μεγάλου Πολέμου. Συμπερασματικά, ο πλήρης έλεγχος της Μεσογείου από το συμμαχικό ναυτικό και η επιτυχία της συμμαχικής ναυτικής στρατηγικής, που απέβλεπε στον αποκλεισμό του στόλου των Κεντρικών Δυνάμεων στην Αδριατική και του τουρκικού στον Βόσπορο, στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτά ακριβώς τα πλήγματα που είχε επιφέρει ο ελληνικός στόλος και το «Γ. Αβέρωφ» στην Κωνσταντινούπολη και η ύψωση της ελληνικής σημαίας αποτέλεσαν τη δικαίωση του θάρρους και της αυταπάρνησης του ελληνικού πολεμικού στόλου στον αγώνα για εθνική ολοκλήρωση, σύμβολο πλέον ναυτικής τόλμης και ηρωισμού, διέγειρε τη συλλογική φαντασία και τα οράματα του Ελληνισμού.

Μετά την υπογραφή των συνθηκών ειρήνης το «Γ. Αβέρωφ» μαζί με τον υπόλοιπο στόλο μετέφερε τα ελληνικά στρατεύματα στην Ιωνία. Οι εξελίξεις των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία διέγραψαν γρήγορα αρνητική πορεία που κατέληξε στην Καταστροφή του ’22. Το «Γ. Αβέρωφ» βρέθηκε ξανά στα μικρασιατικά παράλια, τούτη τη φορά για να βοηθήσει στη μεταφορά των στρατευμάτων και του ξεριζωμένου ελληνικού στοιχείου.

Το Αβέρωφ στο Β’ Παγκόσμιο

Με την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου το Θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ» τέθηκε και πάλι επικεφαλής, ως ναυαρχίδα του ελληνικού πολεμικού στόλου. Μετά ωστόσο τη κατάρρευση του μετώπου, τον Απρίλιο του 1941, το Υπουργείο Ναυτικών διέταξε την αυτοβύθιση του θωρηκτού, προκειμένου να μην περιέλθει στα χέρια του εχθρού. Στην καρδιά και στο φρόνημα των ελληνικών πληρωμάτων, η αναχώρηση των εναπομεινάντων πλοίων του στόλου στην Αλεξάνδρεια ήταν αδιανόητο να γίνει χωρίς την ασφαλή συντροφιά του «Μπάρμπα Γιώργη», του ηρωικού Θωρηκτού «Γ. Αβέρωφ», όπως ήταν συνηθισμένο να ονομάζεται από τα πληρώματα. Έτσι λοιπόν, μετά τον επιτυχή κατάπλου του θωρηκτού στην Αλεξάνδρεια, το πλοίο κατευθύνθηκε στη Βομβάη για γενική επισκευή και επιθεώρηση. Αρχικά το «Γ. Αβέρωφ» δραστηριοποιήθηκε στον Ινδικό Ωκεανό, με αποστολή την προστασία νηοπομπών, που κατευθύνονταν από τη Βομβάη στο Άντεν. Στο τέλος του 1942 ο «Γ. Αβέρωφ» κατέπλευσε στο Πορτ Σάιντ, όπου συμμετείχε σε αποστολές προστασίας λιμένων. Με την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής στα τέλη του Σεπτεμβρίου του 1944 και ύστερα από απουσία σχεδόν τεσσάρων ετών, ο ένδοξος «Γ. Αβέρωφ» επέστρεψε στις 16 Οκτωβρίου 1944 το απόγευμα στην Ελλάδα, φέρνοντας μαζί του την τότε εξόριστη ελληνική κυβέρνηση και αγκυροβόλησε πανηγυρικά στον φαληρικό όρμο. Στο χρονικό διάστημα 1947 έως 1949 το Θωρηκτό έγινε Αρχηγείο Στόλου στο Κερατσίνι. Όμως, το πλοίο είχε ‘γεράσει’ και το 1952 διατάχθηκε ο παροπλισμός του.

Τα τελευταία χρόνια

Από το 1957 μέχρι το 1983, το Θωρηκτό βρέθηκε πρυμνοδετημένο στον Πόρο. Το 1984 το Πολεμικό Ναυτικό αποφάσισε να το αποκαταστήσει. Μετά από τριάντα χρόνια στο περιθώριο, το Θωρηκτό ξεκίνησε τη νέα του πορεία. Την ίδια χρονιά το πλοίο ρυμουλκήθηκε από τον Πόρο και κατέληξε στο Φάληρο, όπου άρχισαν οι εργασίες αποκατάστασής του. Το μέγεθος της δαπάνης για τη σταθεροποίηση – αποκατάσταση από το 1985 μέχρι σήμερα είναι μεγάλο και ένα μεγάλο μέρος των δαπανών προήλθε από δωρεές ιδιωτών, οι σημαντικότερες των οποίων ήταν της Κυπριακής Δημοκρατίας, της οικογένειας Λάτση και του Ιδρύματος Ωνάση. Σήμερα το πλοίο-μουσείο «Γ. Αβέρωφ» αποτελεί μνημείο που τιμά αυτούς που υπηρέτησαν και έπεσαν στη διάρκεια της ένδοξης ιστορίας του. Συνάμα διατηρεί ζωντανά τα μη απτά ανθρώπινα αποθέματα, όπως η κληρονομιά των θαλασσών, η σημασία των θαλασσίων μεταφορών και η ελκυστικότητα του ναυτικού επαγγέλματος, όπου η αξιοπρέπεια, το ήθος και η δημοκρατική αντίληψη, είναι κοινός τόπος συνάντησης όλων των ναυτικών. Το Πλωτό Ναυτικό Μουσείο Θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ» αποτελεί εδώ και χρόνια μια δραστήρια εκπαιδευτική κοινότητα με καθημερινές επισκέψεις σχολείων, ιδρυμάτων, οργανισμών, καθώς και πλήθους ιδιωτών. Με τις επισκέψεις αυτές πραγματοποιείται και η δεύτερη πτυχή του οράματος του δωρητή, που ήθελε το πλοίο, παράλληλα με τον εθνικό του σκοπό, να εκπληρώνει και εκπαιδευτική αποστολή.

Είναι ζήτημα εάν στην παγκόσμια ιστορία του πολεμικού ναυτικού θα μπορούσαμε να συναντήσουμε άλλο πολεμικό πλοίο που να συνδέθηκε για σχεδόν μισό αιώνα με την ιστορία και τα πεπρωμένα ενός έθνους. Το Θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ», μοναδική ίσως εξαίρεση, μαζί με την προσωπικότητα και το πατριωτικό ήθος του Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του με τη διαμόρφωση ιστορικών γεγονότων εθνικής εμβέλειας χωρίς ουδέποτε να γνωρίσει την ήττα και την ατίμωση.

Ακόμα και μετά τον ειρηνικό επίλογο της πολεμικής του δράσης, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, η ψυχή του «Μπάρμπα Γιώργη» εξακολουθούσε να παραμένει ζωντανή, έτοιμη για την τελευταία μάχη. Ο έρανος που προκήρυξε το Πολεμικό Ναυτικό, προκειμένου να συμβάλει στα έξοδα αποκατάστασης του πλοίου, επέφερε εξαιρετικά αποτελέσματα, απόδειξη του ισχυρού συμβολισμού που το θωρηκτό είχε εδραιώσει για δεκαετίες στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων. Ως «πλοίο εν ενεργεία», το Θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ» στέκεται σήμερα αγέρωχο, φωτεινό σύμβολο της ελληνικής ναυτοσύνης και του πολεμικού ηρωισμού. Στην τελευταία του μάχη, αυτή της ιστορικής μνήμης, το «Γ. Αβέρωφ» βγήκε για άλλη μια φορά νικητής.

onalert.gr

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη, 25 Οκτωβρίου 2017 02:11

Μακεδονία Γη Ελληνική

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη, 25 Οκτωβρίου 2017 00:58

Τα κίνητρα και το «συμβόλαιο» του Αντώνη Αντωνάκου.

Τα κίνητρα και το «συμβόλαιο».

Όταν η αστυνομία καλείται να λύσει το μυστήριο ενός εγκλήματος ένα από τα πρώτα πράγματα τα οποία αναζητά είναι τα πιθανά κίνητρα. Εξετάζοντας από αυτή την οπτική γωνία το «έγκλημα» που διαπράχθηκε με τη χρεωκοπία της χώρας το 2010 θα καταλήγαμε ότι τα δύο βασικότερα κίνητρα ήταν η διάσωση του δολαρίου και η ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Βιομηχανίας.

Ημερομηνία	Ισοτιμία €/$
2/1/2002	0,9038
2/1/2006	1,1826
2/1/2009	1,3866
1/9/2009	1,4314
4/1/2010	1,4389
1/7/2010	1,2328

Το δολάριο για πολλές δεκαετίες υπήρξε το κυριότερο, αν όχι το μόνο, μέσο διεθνών συναλλαγών και ταυτόχρονα το σημαντικότερο αποθεματικό νόμισμα (αγορά ομολόγων). Η εξέλιξη της ισοτιμίας του ευρώ προς το δολάριο, σύμφωνα με τα επίσημα δελτία συναλλαγματικών ισοτιμιών αναφοράς της Ε.Κ.Τ., εμφανίζονται στον παρατιθέμενο πίνακα και σε σημαντικό βαθμό στοιχειοθετούν την άμεση ανάγκη που είχαν οι ΗΠΑ για την αναστροφή του κλίματος ακραίας δυσπιστίας που άρχισε να αντιμετωπίζει το νόμισμά τους. Είναι φανερό ότι αυτή η ανατίμηση του € έναντι του $ δεν απεικόνιζε τις εξελίξεις στην πραγματική οικονομία αφ’ ενός των ΗΠΑ και αφ’ ετέρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα 4 πρώτα χρόνια θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως η περίοδος εξομάλυνσης και αποκατάστασης των δεδομένων της πραγματικής οικονομίας. Όμως από το 2006 μέχρι το 2010 η κατάσταση που διαμορφωνόταν ήταν αποτέλεσμα, εν μέρει της «κεκτημένης ταχύτητας» που είχε αποκτήσει το € αλλά, κυρίως των προβλημάτων που αντιμετώπιζε η οικονομία των ΗΠΑ η οποία από το 2007 είχε αρχίσει να παρουσιάζει έντονα προβλήματα εξ αιτίας των δανείων μειωμένης εξασφάλισης (subprimes) τα οποία αφειδώς είχαν χορηγήσει οι τράπεζες τα προηγούμενα χρόνια. Η κρίση έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις το καλοκαίρι του 2008 και μετά τη χρεοκοπία της Lehman Brothers, την εξαγορά των Fannie Mae, Freddie Mac, την ενίσχυση της AIG με 85 δισεκατομμύρια $, κινδύνευε να πάρει τη μορφή τροπικής καταιγίδας. Παράλληλα η Ευρώπη μη έχοντας πληγεί σε τέτοιο βαθμό από την «Αμερικάνικη επιδημία» είδε το νόμισμα, τα πιστωτικά της ιδρύματα και τα κρατικά ομόλογα να προσελκύουν τους αποταμιευτές με αποτέλεσμα την ραγδαία άνοδο της ισοτιμίας του € έναντι του $.

Έτσι 2,5 χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, τον Ιανουάριο του 2010 το ευρώ αντιστοιχούσε σε 1,4389 δολάρια! Αυτή η πορεία ήταν σταθερή το τελευταίο διάστημα αφού όπως παρατηρούμε στον πίνακα από 1,3866(2/1/2009), εξελίχθηκε σε 1,4314(1/9/2009) και 1,4389(4/1/2010) σύμφωνα πάντα με τα επίσημα δελτία της Ε.Κ.Τ..

Έξη μήνες μετά, τον Ιούλιο του 2010, η ισοτιμία κατρακυλά στο 1€=1,2328$.Τι έχει μεσολαβήσει; Μα το Καστελόριζο και η προσφυγή της Ελλάδας στην τριμερή χρηματοδότηση. Δηλαδή η άτυπη χρεωκοπία της χώρας και το «μνημόνιο σωτηρίας του δολαρίου και της Ευρωπαϊκής Βιομηχανίας». Γιατί όσο κι αν ηχεί παράξενα περί αυτού πρόκειται στην πραγματικότητα. Αφού είναι φανερό ότι η χρεωκοπία της χώρας σταμάτησε την κατάρρευση του δολαρίου, αλλά την ίδια στιγμή εξυπηρετούσε και την εξαγωγική βιομηχανία της Ευρώπης. Η «προσγείωση» του ευρώ, σε πιο αντιπροσωπευτικές με την κατάσταση της οικονομίας της ισοτιμίες, απογείωσε τις εξαγωγές και αποθάρρυνε τις εισαγωγές από τρίτες χώρες, ενώ καθήλωσε το εργασιακό κόστος αφού όπως παρατηρεί και ο DirkMuller («ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ», Λιβάνης 2013) για παράδειγμα οι πολίτες της Γερμανίας δεν «εισέπραξαν μέρισμα» από τα τεράστια κέρδη της τελευταίας λόγω της κρίσης η οποία εν τέλει έκανε τους φτωχούς φτωχότερους και τους πολύ πλούσιους πλουσιότερους.

Είναι φυσικό ότι δεν ήταν εύκολο για τις πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης να παρουσιάσουν στους πολίτες τους και να εφαρμόσουν μια πολιτική που θα υποβάθμιζε τις αποδοχές, τις αποταμιεύσεις, τις κοινωνικές παροχές και εν γένει τη ζωή τους. Έτσι το ερώτημα είναι αν ένας «βολικός ηλίθιος» ήρθε σαν «από μηχανής θεός» να σώσει την κατάσταση, ή είναι αυτό που υποπτεύεται και υπονοεί σε συνέντευξή του («ΜΟΝΟ», 25/2/2012) ο Α. Πεπελάσης: «Ο Γ. Παπανδρέου, […] για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του, προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.»;;;

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα, 23 Οκτωβρίου 2017 15:42

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και η σύγκρουση Βενιζέλου-Κωνσταντίνου

Το δραματικό παρασκήνιο της βεντέτας του πρωθυπουργού με τον βασιλιά και τα πολεμικά γεγονότα ως την ύψωση της γαλανόλευκης στον Λευκό Πύργο

Όπως είναι γνωστό, η Ελλάδα, η Σερβία, η Βουλγαρία και το Μαυροβούνιο το καλοκαίρι του 1912 συγκρότησαν συμμαχία με σκοπό την απελευθέρωση των υπόδουλων χριστιανικών λαών της Βαλκανικής Χερσονήσου από την οθωμανική αυτοκρατορία.

Έτσι ζητήθηκε η εισαγωγή ριζικών μεταρρυθμίσεων υπέρ των λαών αυτών (30/9/1912). Η Τουρκία άρχισε να κωλυσιεργεί και προσπάθησε με μυστικές διαπραγματεύσεις να αποσπάσει τη χώρα μας από τη συμμαχία αυτή. Ως αντάλλαγμα για την ουδετερότητα της Ελλάδας, παραχωρούσε την Κρήτη.

Ωστόσο η απόφαση της ελληνικής πλευράς δεν άλλαξε. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όπως έλεγε, δεν ήθελε η «Ελλάς να μείνει εσαεί εις την Μελούναν» (διάβαση στις νοτιοδυτικές απολήξεις του Κάτω Ολύμπου, μεταξύ των πεδιάδων Λάρισας και Ελασσόνας, όπου βρισκόταν ως τότε η συνοριακή γραμμή μεταξύ Ελλάδας-Οθωμανικής αυτοκρατορίας).
Στις 17/9/1912 (όλες οι ημερομηνίες που αναφέρουμε είναι με το παλαιό ημερολόγιο), δημοσιεύτηκε το διάταγμα της γενικής επιστράτευσης, η οποία ολοκληρώθηκε ως τις 5/10. Ο διάδοχος Κωνσταντίνος διορίστηκε αρχιστράτηγος και ο στρατηγός Π. Δαγκλής γενικός επιτελάρχης. Στο γενικό στρατηγείο τοποθετήθηκαν ο αντισυνταγματάρχης Β. Δούσμανης και οι λοχαγοί Ι. Μεταξάς, Ξ. Στρατηγός, Πάλλης και Εξαδάκτυλος.

Τόσο οι Τούρκοι όσο και οι μεγάλες δυνάμεις είχαν μάλλον υποτιμήσει τον Ελληνικό στρατό, ιδίως μετά τον ατυχή πόλεμο του 1897.

Ωστόσο, ιδιαίτερα μετά την Επανάσταση στο Γουδί (1909), τα πράγματα είχαν αλλάξει…
Στις 5 Οκτωβρίου 1912, ο ελληνικός στρατός ξεκινώντας από τα σύνορα της ανατολικής Θεσσαλίας, μπήκε στο τουρκικό έδαφος…

Η προέλαση του ελληνικού στρατού

Οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τη Μελούνα.
Ωστόσο, στην Ελασσόνα υπήρξε μεγάλη αντίσταση. Μετά από λυσσαλέα μάχη, ο στρατός μας ελευθέρωσε την πόλη. Χαρακτηριστικό γεγονός είναι ότι ένας Τούρκος χότζας από την αρχή της μάχης πολεμούσε από τον μιναρέ. Ακόμα κι όταν οπισθοχώρησαν ο στρατιώτες του, σκότωνε Έλληνες φαντάρους! Τότε τοποθετήθηκαν αναμμένα δέματα από χορτάρι στην πόρτα του μιναρέ και ο χότζας από τον καπνό αναγκάστηκε να βγει έξω κάνοντας την προσευχή του στον Αλλάχ! Ωστόσο «γαζώθηκε» από τα ελληνικά πυρά και σκοτώθηκε… (Γ. Κορδάτος, «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας»).

Σπάνιες λήψεις

Κομβικής σημασίας ήταν η μάχη των στενών του Σαρανταπόρου που είχαν εξαιρετική οχύρωση. Η μάχη είχε διάρκεια δύο ημέρες και ο στρατός μας πέτυχε μεγάλη νίκη, η οποία προκάλεσε αίσθηση στους ξένους στρατιωτικούς παρατηρητές, που πίστευαν ότι απαιτείται τουλάχιστον ένας μήνας για την εκπόρθηση των στενών. Τις επόμενες ημέρες, απελευθερώθηκαν τα Σέρβια, όπου οι Τούρκοι λίγο πριν την εσπευσμένη αποχώρησή τους, εκτέλεσαν πέντε ιερείς και 70 πρόκριτους.

Ακολούθησαν η Κοζάνη, η Σιάτιστα, η Κατερίνη, τα Γρεβενά και η Βέροια.

Η πορεία του ελληνικού στρατού συνεχίστηκε και η επόμενη μάχη δόθηκε για την κατάληψη των Γιαννιτσών.

Τα Γιαννιτσά ήταν ιερή πόλη για τους μουσουλμάνους. Η φρουρά τους αποτελούνταν από 150 μόνο άντρες. Η προέλαση των ελληνικών δυνάμεων όμως θορύβησε το τουρκικό επιτελείο, το οποίο την ενίσχυσε με εφέδρους από τη Μ. Ασία, εφέδρους από τη Θεσσαλονίκη και άλλες δυνάμεις (XIV Μεραρχία Σερρών κ.ά.).
Συνολικά πλέον, στα Γιαννιτσά υπήρχαν περίπου 25.000 Τούρκοι στρατιώτες και 30 πυροβόλα.

Τελικά, παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες (ασταμάτητη βροχόπτωση), δείχνοντας αυταπάρνηση και ηρωισμό, οι ελληνικές δυνάμεις κατάφεραν έχοντας απώλειες 10 αξιωματικούς και 178 οπλίτες, να καταλάβουν την πόλη, αιχμαλωτίζοντας 3.000 Τούρκους αξιωματικούς οπλίτες. Οι απώλειες των αντιπάλων δεν είναι γνωστές. Στη μάχη αυτή τεράστια ήταν η συμβολή του 9ου Τάγματος Ευζώνων της VI Μεραρχίας, υπό τον Αντισυνταγματάρχη Κ. Παπαδόπουλο (Γ. Κορδάτος, Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας).

Η νίκη αυτή πανηγυρίστηκε ιδιαίτερα από όλους τους Έλληνες. Επόμενος και μεγάλος στόχος ήταν η πρωτεύουσα της Μακεδονίας, η Θεσσαλονίκη. Είχε προηγηθεί ωστόσο ένα έντονο παρασκήνιο, για το οποίο οι απόψεις σε πολλά επιμέρους ζητήματα διίστανται. Σε αυτό θα αναφερθούμε στη συνέχεια.

Θεσσαλονίκη ή Μοναστήρι: Η διαμάχη(;) μεταξύ Βενιζέλου-Κωνσταντίνου

Από τις 12 Οκτωβρίου ήδη, ο Κωνσταντίνος βρισκόταν σε δίλημμα. Θα έπρεπε να συνεχίσει την πορεία του προς τον βορρά και να κατευθυνθεί στο Μοναστήρι (σημ. η σημερινή Μπίτολα της FYROM), όπου εκείνη την εποχή υπήρχε μεγάλη και πλούσια ελληνική κοινότητα; Οι μεγαλύτεροι έμποροι ήταν Έλληνες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και οι Σλάβοι και Σλαβομακεδόνες κάτοικοι της πόλης μιλούσαν ελληνικά. Ή θα έπρεπε να κατευθυνθεί προς τη Θεσσαλονίκη και να καταλάβει την πόλη, όχι μόνο για εθνικούς λόγους αλλά και για στρατιωτικούς, καθώς το λιμάνι της θα πρόσφερε μεγάλη βοήθεια στον ανεφοδιασμό του στρατού;

Ο Γ. Κορδάτος γράφει ότι ο Βενιζέλος είχε δώσει προφορικές οδηγίες στον Κωνσταντίνο να κατευθυνθεί προς τη Θεσσαλονίκη. Ο Κωνσταντίνος, διαπιστώνοντας ότι μεγάλο μέρος του τουρκικού στρατού κατευθυνόταν προς τη Βέροια, συμπέρανε ότι οποιαδήποτε κίνηση προς το Μοναστήρι (προς το οποίο περεμπιπτόντως κινούνταν ήδη οι Σέρβοι) θα ήταν άκρως επικίνδυνη. Έτσι έδωσε εντολή για κίνηση προς Θεσσαλονίκη.

Ο Βενιζέλος, στις 13/10/1912 απέστειλε στον αρχιστράτηγο το εξής τηλεγράφημα (αριθμ. τηλ. 80099):
«Αναμένω να μοι γνωρίσητε την περαιτέρω διεύθυνσιν ην θα ακολουθήσει η προέλασις του στρατού της Θεσσαλίας. Παρακαλώ μόνον να έχετε υπ’ όψιν ότι σπουδαίοι πολιτικοί λόγοι επιβάλλουσι να ευρεθώμεν μία ώραν ταχύτερον εις την Θεσσαλονίκην».

Ο Κρητικός εθνάρχης έβλεπε τον κίνδυνο οι Βούλγαροι οι οποίοι σημείωναν σημαντικές επιτυχίες στη Θράκη και την Ανατολική Μακεδονία, να προλάβουν να μπουν πρώτοι στη «νύμφη του Θερμαϊκού». Επειδή σκοπός του άρθρου αυτού είναι κυρίως η εξιστόρηση του πώς έγινε η κατάληψη της Θεσσαλονίκης και δεν υπάρχει καμία διάθεση από την πλευρά μας να εμπλακούμε σε ζητήματα που ταλάνισαν και έβλαψαν τη χώρα, δεν θα επεκταθούμε στο θέμα αυτό, για το οποίο άλλωστε έρχονται στο φως συνεχώς νέα στοιχεία. Έτσι π.χ. σε ομιλία του στη Βουλή, στις 13/10/1917, ο Βενιζέλος, απαντώντας στον Δ. Ράλλη, αποκάλυψε στοιχεία τα οποία όμως δεν είναι δυνατό να τεκμηριωθούν. Ενώ παλαιότερα αυτά θεωρούνταν ακριβή, σήμερα αμφισβητούνται από τους περισσότερους. Παραπέμπουμε τους αναγνώστες του protothema.gr στο εξαιρετικό δίτομο έργο του Ιωάννη Παπαφλωράτου «Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού (1833-1949)», έκδ. 2014, απ’ όπου με την ευγενική άδεια του συγγραφέα, αντλήσαμε πολύτιμα στοιχεία για το άρθρο αυτό. Στο βιβλίο αυτό υπάρχουν όλα τα τελευταία στοιχεία που προκύπτουν από την ιστορική έρευνα.

Η τελική πορεία προς τη Θεσσαλονίκη: Η γαλανόλευκη στον Λευκό Πύργο

Μετά την κατάληψη των Γιαννιτσών, όπως είδαμε, αποφασίστηκε τελικά η πορεία προς Θεσσαλονίκη (Ο Γ. Κορδάτος υποστηρίζει ότι υπήρξε κωλυσιεργία από την πλευρά του Κωνσταντίνου). Η πορεία αυτή δεν ήταν καθόλου εύκολη. Οπισθοχωρώντας από τα Γιαννιτσά οι Τούρκοι, κατέστρεψαν τις γέφυρες του Αξιού. Οι καιρικές συνθήκες ήταν άθλιες.

Παράλληλα, υπήρχε πρόβλημα στην τροφοδοσία του στρατού, με χαρακτηριστικότερο εκείνο της III Μεραρχίας, της οποίας οι στρατιώτες στασίασαν ζητώντας «ψωμί-ψωμί».
Αναγκάστηκε ο ίδιος ο Κωνσταντίνος να μεταβεί εκεί όπου στάθμευε η Μεραρχία και να δοθεί εντολή για άμεση τροφοδοσία των ανδρών της.
Στις 25 Οκτωβρίου το ελληνικό στρατηγείο είχε εγκατασταθεί στο Τοψίν (σημ. Γέφυρα), 25 χλμ. βορειοδυτικά της Θεσσαλονίκης.

Στη συμπρωτεύουσα δεν υπήρχαν πολλές στρατιωτικές δυνάμεις από την πλευρά των Τούρκων, καθώς είχαν μετακινηθεί, όπως αναφέραμε, προς τα Γιαννιτσά. Στις 18/10 ο Ν. Βότσης, με ένα μικρό πολεμικό πλοίο, μπήκε στο λιμάνι της πόλης και τορπίλισε το τουρκικό καταδρομικό «Φεχτή-Μπουλέν», προκαλώντας πανικό στους Τούρκους.

Ήταν πλέον φανερό ότι η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ήταν θέμα χρόνου. Πραγματικά, οι πρόξενοι των μεγάλων δυνάμεων στην πόλη παρενέβησαν για να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για την παράδοση της τουρκικής φρουράς. Αρχικά ο Τούρκος αρχιστράτηγος Χασίν Ταξίν πασάς ήταν αδιάλλακτος, αργότερα όμως μεταπείσθηκε.

Στις 25/10 οι πρόξενοι Γαλλίας, Γερμανίας, Μ. Βρετανίας και Αυστροουγγαρίας στη Θεσσαλονίκη, καθώς και ο φρούραρχος της πόλης Σεφίκ Πασάς μετέφεραν στον Κωνσταντίνο τις τουρκικές «προτάσεις» για παράδοση της πόλης. Αυτός αρνήθηκε, θεωρώντας υπερβολικές τις τουρκικές αξιώσεις. Τελικά, μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις, ο Ταξίν πασάς υποχώρησε και το απόγευμα της 26ης Οκτωβρίου έστειλε μήνυμα στον Κωνσταντίνο ότι αποδεχόταν τους όρους του για παράδοση της πόλης.

Ο Κωνσταντίνος ενημέρωσε τηλεγραφικά τον βασιλιά Γεώργιο και τον Βενιζέλο, όπως και τον επικεφαλής των βουλγαρικών δυνάμεων, οι οποίες βρίσκονταν στο χωριό Άγιοι Απόστολοι, 32 χλμ. μακριά από τη Θεσσαλονίκη. Ένα τηλεγράφημα του Βενιζέλου (02:30 π.μ. της 27/10) προς τον Κωνσταντίνο, με το οποίο τον διέτασσε να μπει στη Θεσσαλονίκη (που είχε ήδη απελευθερωθεί), έγινε αιτία για νέα όξυνση στις σχέσεις των δύο ανδρών, η οποία για κάποιους, αποτέλεσε την αρχή του εθνικού διχασμού…

Στις 26 Οκτωβρίου 1912 ο Τούρκος αρχιστράτηγος του ελληνικού μετώπου Ταξίν Πασάς παρέδωσε τη Θεσσαλονίκη στους απεσταλμένους του Κωνσταντίνου Βίκτωρα Δούσμανη και Ιωάννη Μεταξά. Ο στρατηγός Π. Δαγκλής εγκαταστάθηκε στο Διοικητήριο, ενώ ο λοχαγός Εξαδάκτυλος με τον Ίωνα Δραγούμη, ύψωσαν στο ελληνικό προξενείο στην παραλία, την ελληνική σημαία.

Υπήρχε όμως ένα ακόμα πρόβλημα. Η στάση των Βούλγαρων που προσπαθούσαν να δρέψουν τους καρπούς της ελληνικής επιτυχίας. Ο στρατηγός Γκεόργκι Τεοντόροφ, αξίωσε από τον Ταξίν Πασά την υπογραφή αντίστοιχου πρωτοκόλλου παράδοσης της πόλης με αυτό που υπογράφτηκε με την Ελλάδα. Ο Τούρκος αρνήθηκε.

Στη συνέχεια, ζήτησαν από τον Κωνσταντίνο την είσοδο δύο μεραρχιών τους στην πόλη (35.000 άνδρες συνολικά), χωρίς να αμφισβητήσουν την ελληνική κυριαρχία. Ο νομάρχης Λάρισας Π. Αργυρόπουλος, που ακολουθούσε το γενικό στρατηγείο, ο Ίων Δραγούμης και ο λοχαγός Εξαδάκτυλος επέμεναν να μην επιτρέψει ο Κωνσταντίνος (ο οποίος ήδη από τα ξημερώματα της 28/10 βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη), κάτι τέτοιο. Τελικά ο αρχιστράτηγος δέχτηκε να μπουν στην πόλη δύο βουλγαρικά τάγματα. Ωστόσο, οι Βούλγαροι κατάφεραν να μπει στη Θεσσαλονίκη μία ολόκληρη μεραρχία.

Το γεγονός αυτό, κάποιες προσπάθειες βουλγαρικών στρατευμάτων να μπουν χωρίς άδεια στην πόλη (εμποδίστηκαν από τις ελληνικές δυνάμεις) και μία έκθεση του στρατηγού Τεοντόροφ ότι είχε καταλάβει τη Θεσσαλονίκη και την πρόσφερε στον βασιλιά της Βουλγαρίας(!!!) ήταν η απαρχή της ρήξης Ελλάδας-Βουλγαρίας. Στις 29 Οκτωβρίου έφτασε στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας ο βασιλιάς Γεώργιος. Αποδόθηκαν τιμές από τους άνδρες της II Μεραρχίας, χαιρετισμοί με 21 κανονιοβολισμούς, ενώ υψώθηκε για πρώτη φορά η ελληνική σημαία στον Λευκό Πύργο.
Τα όνειρα, οι κόποι και οι θυσίες πολλών δεκαετιών είχαν αρχίσει να γίνονται πραγματικότητα και να δικαιώνονται…

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα, 23 Οκτωβρίου 2017 00:19

Λαϊκά Δικαστήρια του Αντώνη Αντωνάκου.

Λαϊκά Δικαστήρια.

Είναι γνωστό ότι στην Αριστερά ο «θεσμός» του Λαϊκού Δικαστηρίου έχει ιστορία. Στη υπ’ αριθμόν 2 πράξη του Γενικού Αρχηγείου του Δ.Σ.Ε. (10/8/1947) ορίζεται «… Σε κάθε πόλη ή χωριό λειτουργεί λαϊκό δικαστήριο που συγκροτείται από 3 μέλη. Για τη νόμιμη συγκρότησή του είναι απαραίτητος ο λαϊκός επίτροπος που εκφράζει τη γνώμη του (σ.σ. όποιος τολμούσε ας διαφωνούσε…) χωρίς να ψηφίζει και ο γραμματέας που κρατάει τα πρακτικά…».

Προφανώς από αυτή την ιστορία εμπνέονται οι Υπουργοί και τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που επιχειρούν να ακυρώσουν τη δικαιοσύνη και τις αποφάσεις της με την «αυθεντία» της δικής τους κρίσης. Γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η ευκολία με την οποία πετούν στο καλάθι των αχρήστων την απόφαση 8 δικαστών (3 πρωτόδικα, 5 έφεση) και 2 εισαγγελέων, περί της μη αναστολής της εκτέλεσης της ποινής της Ηριάννας και του Περικλή (είναι απορίας άξιο γιατί το ενδιαφέρον όλων επικεντρώνεται κυρίως στην πρώτη σαν ο δεύτερος να είναι απλώς παρελκόμενο).

Αλήθεια πιστεύει ο κύριος Φίλης ότι 10 άνθρωποι θα έβαζαν το κεφάλι τους στον «ντορβά» για να υπηρετήσουν ποια ακριβώς υποτιθέμενη «κοινωνική βεντέτα»; Και ο Υπουργός Δικαιοσύνης για ποια ακριβώς «δυσάρεστη έκπληξη» μιλούσε μετά την πρωτόδικη απόφαση. Επίσης ποιο ακριβώς νόημα είχε η φράση του ότι «το Δικαστήριο που εξέδωσε τη σημερινή απόφαση φέρει και το βάρος της ευθύνης της κρίσης του»;Γιατί αναφέρει το αυτονόητο; Ή μήπως υπάρχει κάποιο κρυφό μήνυμα σε αυτή τη δήλωση;

Ποιο είναι ακριβώς, επί του προκειμένου, αυτό το περιβόητο «κοινό περί δικαίου αίσθημα»με το οποίο, κατά την κρίση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., η «απόφαση βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία» με αποτέλεσμα να «πλήττει κατάφωρα την εμπιστοσύνη των πολιτών στο θεσμό της Δικαιοσύνης»; Όσο για το «Πεσμου Κυρ-εισαγγελέα…» του Υφυπουργού Υγείας τι να πούμε, Πολάκης είναι αυτός πρέπει κάθε μέρα να επιβεβαιώνει τον εαυτό του.

Φυσικά από αυτή την έκρηξη της «ιερής οργής» δεν μπορούσε να απουσιάζει ο «προοδευτικός» τύπος. Έτσι η ΑΥΓΗ δηλώνει με πρωτοσέλιδο ότι η απόφαση είναι «ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΗ»!!! Ενώ, επίσης με πρωτοσέλιδο η «Εφημερίδα των Συντακτών» διαπιστώνει «Δικαστές εν αδίκω». Εισαγγελικός τύπος!

Τελικά οι δικαστές πληρώνονται άδικα. Τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα έκαναν τη δουλειά δωρεάν.

Αντώνης Αντωνάκος

18-10-2017

antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr

Δημοσιεύθηκεστη «δημοκρατία» 20/10/2017.

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 20 Οκτωβρίου 2017 00:58

Δικαιούται να ομιλεί; του Αντώνη Αντωνάκου.

Αν και το ερώτημα θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ρητορικό έχει στην πραγματικότητα ηθική υπόσταση. Από ηθική άποψη λοιπόν το ερώτημα υπάρχει. Έχει δικαίωμα ο τέως πρωθυπουργός να παρεμβαίνει στα δημόσια πράγματα; Ήταν στο τιμόνι της χώρας 8 χρόνια, διαδεχόμενος μάλιστα μια διετή διαχείριση της εξουσίας από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με πρωθυπουργό τον Ανδρέα. Το γεγονός αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί ο κρατικός μηχανισμός ήταν ήδη στελεχωμένος σε απόλυτο βαθμό από το «κίνημα» και ο πρώτος προϋπολογισμός που εκτέλεσε (του 1996) είχε καταρτιστεί και ψηφιστεί από το κόμμα του.

Διαδεχόμενος έναν χαρισματικό (αν και καταστροφικό) ηγέτη κέρδισε οριακά τον Άκη στην κούρσα της διαδοχής με το προσωνύμιο του «λογιστή» - δώρο από τους «άσπονδους» εσωκομματικούς του φίλους - να τον συνοδεύει. Κυβερνώντας τη χώρα σε μια ιδιαίτερα ευνοϊκή διεθνή οικονομική συγκυρία και ενισχυμένος με τα Ευρωπαϊκά κονδύλια είχε, σε σκανδαλώδη βαθμό, την αμέριστη στήριξη – με το αζημίωτο – των Μ.Μ.Ε..

Ακόμα και αν παραβλέψουμε τα σκάνδαλα και το πάρτι με τις μίζες που οργίαζαν κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του – οι Άκης, Μαντέλης, Τσουκάτος, Σμπώκος, Παπαντωνίου, οι εξοπλισμοί, τα Δημόσια έργα, οι προμήθειες, το C4I κ.λπ. είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου – το ερώτημα που ανακύπτει είναι τι έκανε για την οικονομία ο κ. Σημίτης;

	19 95	2003	2004	Διαφορά 1995-2004
Βέλγιο	130.2	98.4	94	-36,2
Ιρλανδία	80.1	31	29.4	-50,7
Ελλάδα	108,7	109,9	112.2	+3,5
Ισπανία	63.3	48.8	46.3	-17
Ιταλία	120.9	104	103.7	-17,2
Ολλανδία	76.1	52	52.4	-23,7

Ξεκινώντας από το βασικότερο πρόβλημα, δηλαδή την υπερχρέωση, θα περίμενε εύλογα ο πολίτης να έχει θετικές επιδόσεις. Αντί γι’ αυτό το χρέος αυξήθηκε κατά 3,5% όταν την ίδια περίοδο όλες οι άλλες χώρες της Ε.Ε. με χρέος μεγαλύτερο του 60% του Α.Ε.Π. το μείωσαν από 17% ή Ισπανία μέχρι 50,7% η Ιρλανδία (στοιχεία Eurostat 2012a). Επομένως παρέλαβε από τον Ανδρέα μια υπερχρεωμένη χώρα και την παρέδωσε με μεγαλύτερο χρέος.

Το χρηματιστήριο από μοχλός ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας μετατράπηκε, με τη βοήθεια της κυβέρνησης και των φίλων της, στο μεγαλύτερο οικονομικό σκάνδαλο με αποτέλεσμα την εξαΰλωση των καταθέσεων των πολιτών και την καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών τους ταμείων. Αλήθεια οι «εισαγγελείς» των Μ.Μ.Ε. που εκτενώς ασχολήθηκαν, καλώς, με τα «Δομημένα» (έστω και αν τελικά αυτά αποδείχτηκαν πιο αξιόπιστα από τα κρατικά) γιατί δεν ασχολήθηκαν με το μηδενισμό των «επενδύσεων» της Δ.Ε.Κ.Α. σε μετοχές (τραπεζικές και άλλες);

Αλλά ας έρθουμε στην ένταξη της χώρας στην Ο.Ν.Ε.. Παραβλέποντας και πάλι τη «δημιουργική» λογιστική που χρησιμοποιήθηκε, τα αλλοιωμένα στοιχεία (ομόλογο GoldmanSacs κ.λπ.), θα θέσουμε το ουσιαστικό ερώτημα. Με δεδομένη την μεταπρατική και παρασιτική δομή της Ελληνικής οικονομίας και το αντιπαραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης που με προϊούσα δυναμική διόγκωνε το εμπορικό ισοζύγιο, ήταν προς όφελος της χώρας ή ένταξη; Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι τις προηγούμενες 2 δεκαετίες το δολάριο από τις 40 δραχμές εκτινάχθηκε στις 365 με αποτέλεσμα σε κάποιο βαθμό να μειώνεται το χάσμα του εμπορικού ισοζυγίου. Το ποιες επιπτώσεις θα είχε η υιοθέτηση από τη χώρα ενός σταθερού και μάλιστα ανατιμώμενου (έναντι του δολαρίου) νομίσματος αναλύεται εξαιρετικά από τον DirkMuller («ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ», Λιβάνης 2013). Το «φθηνό» χρήμα και στον Δημόσιο αλλά ιδιαίτερα στον Ιδιωτικό τομέα το πληρώσαμε ακριβά και θα το πληρώνουμε για πολλές δεκαετίες ακόμα. Η διοχέτευση ρευστότητας στην αγορά χρηματοδότησε τη δημιουργία θέσεων εργασίας στην Γερμανία και την Άπω Ανατολή υποθηκεύοντας το μέλλον μας.

Η διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων δημιούργησε μια προσωρινή ευωχία, αυξάνοντας όμως το χρέος και τη διαφθορά και αφήνοντας τη χώρα με υποδομές που σαπίζουν και άλυτα προβλήματα. Το «Ελληνικό» ασφαλώς δεν είναι πρόβλημα των τελευταίων 2 χρόνων, ούτε το «Παραλιακό Μέτωπο», ούτε το Ο.Α.Κ.Α. για να θυμηθούμε μόνο μερικά έργα που σε λίγο το Κ.Α.Σ. θα τα χαρακτηρίζει ιστορικά μνημεία.

Έγιναν βεβαίως Δημόσια Έργα, σε αντίθεση με την ακινησία της δεκαετίας του 80, αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Όμως είναι αμφίβολο αν θα γινόταν οτιδήποτε αν δεν υπήρχαν τα κοινοτικά πακέτα στο πλαίσιο των οποίων η εκτέλεση των έργων ήταν υποχρεωτική. Ακόμα και έτσι όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι τα πληρώσαμε πολλαπλάσια από το κόστος τους και ότι έγιναν - μαζί με τα διάφορα άλλα Ευρωπαϊκά Προγράμματα – το βασικό όχημα με το οποίο η «διαπλοκή» έγινε επικυρίαρχη της πολιτικής εξουσίας στη χώρα.

Έτσι ο τέως πρωθυπουργός άφησε τη χώρα ανοχύρωτη απέναντι στην καταιγίδα που δημιούργησαν οι «αυτορυθμιζόμενες» αγορές, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, στην παγκόσμια οικονομία. Μάλιστα μη αντέχοντας την σίγουρη εκλογική ήττα το 2004 παρέδωσε το «δαχτυλίδι» στο πλέον ακατάλληλο πρόσωπο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τον Γ.Α.Π.. Μήπως γιατί δεν άντεχε το ενδεχόμενο ο διάδοχος του να αποδειχθεί καλύτερος; Ή ήταν έτσι κανονισμένο;

Σε κάθε περίπτωση όμως όταν τώρα παρεμβαίνει - προφανώς ευνοώντας κάποιον συγκεκριμένο υποψήφιο για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς, που θέλει να κρατά «δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη» - δηλώνοντας ότι «Οι αρχηγοί ανήκουν στο παρελθόν», δικαιούμαστε να αναρωτηθούμε. Γιατί οι αρχηγοί είναι παρελθόν; Μήπως γιατί όπως - αναλύει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας («Το λυκόφως των πολιτικών ηγεσιών») – τα οικονομικά συμφέροντα διεθνή και Εθνικά αγωνίζονται λυσσαλέα να παροπλίσουν την εξουσία που πηγάζει από το λαό; Και σε τελική ανάλυση όταν επί των ημερών του γιγαντώθηκε η «διαπλοκή» με ποιο (ηθικό) δικαίωμα μιλάει;

Αντώνης Αντωνάκος

14-10-2017

antonakosantonis@gmail.com http://www.antonakos.edu.gr

Δημοσιεύθηκεκαιστα sites: Tribune, ThePressroom, diktyo.gr.

Αναδημοσιεύθηκεκαισταsites: inewsgr.com, tsantiri.gr, livester.gr, olympia.gr,

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα, 16 Οκτωβρίου 2017 01:06

Σαν τους Τρώες… του Αντώνη Αντωνάκου.

Σαν τους Τρώες…

Όταν η πτώση ήταν βέβαιη

-στα τείχη άρχισε ήδη ο θρήνος-

στύλωσαν οι Τρώες, κομμάτι

τις τριπλές ξύλινες πύλες, κομμάτι,

κι άρχισαν θάρρος ν’ αποκτούν και ελπίδες.

Και οι Τρώες λοιπόν…

(Μπ.Μπρεχτ)

Ενώ ο Πρωθυπουργός ετοιμάζεται για τη συνάντηση με τον «καπιταλιστή» και εκπρόσωπο των «ιμπεριαλιστών», για να συζητήσει μεταξύ των άλλων και για την αναβάθμιση της βάσης της Σούδας (την έδιωξε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1984…), η ΔΗ.ΣΥ. αγωνίζεται να συμμαζέψει τα «απομεινάρια» του χαμένου κλέους. Μέσα από έριδες, ίντριγκες και δημόσια ξεμπροστιάσματα καθορίστηκε ο χρόνος της προσφυγής στη «λαϊκή βούληση», - μια λαϊκίστικη διαδικασία που εγκαινίασε ο Γ.Α.Π. και την υιοθέτησε η Ν.Δ. – για την εκλογή του νέου «ηγέτη». Το «γεγονός» περνάει απαρατήρητο, αφού ούτε οι υποψήφιοι συνεγείρουν τα πλήθη ούτε οι εναπομείναντες σύμμαχοι στα Μ.Μ.Ε. έχουν την δύναμη και τη διάθεση που είχαν παλιά να τείνουν χείρα βοηθείας. Κατάλαβαν ότι τώρα «οι πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια» φυτρώνουν σε άλλο περιβόλι και έχουν ήδη σπεύσει εκεί. Επιπλέον τα εισαγόμενα manualτης εξουσίας είναι σαφή και δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έχει ενταχθεί, ακόμα, στη Σοσιαλιστική Ομάδα αλλά τα μηνύματα είναι ξεκάθαρα. Η δήλωση του Ντάισελμπλουμ και οι επανειλημμένες του Μοσκοβισί, οι επισκέψεις Ομπάμα και Μακρόν αλλά κυρίως η πρόσκληση στις Η.Π.Α. δείχνουν με ξεκάθαρο τρόπο την επιλογή του «Διεθνούς Παράγοντα». Τα μηνύματα αυτά δεν γίνονται αντιληπτά από τους οκαζιόν πολιτικούς της χώρας, αλλά τα «τσακάλια της αγοράς μύρισαν αίμα» και τρέχουν στη σωστή κατεύθυνση.

Από το άλλο μέρος ο Πρωθυπουργός, έχοντας «ανώτερη εκπαίδευση» στα σχολεία της «Αριστεράς», τους έχει για «δεκατιανό». Με την προώθηση, συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή του νόμου για την αλλαγή φύλλου, πέτυχε πολλαπλούς στόχους. Έστειλε τις διαδικασίες της Κεντροαριστεράς, που είναι ο πραγματικός του στόχος, στα «ψιλά» και της δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από αυτά που αντιμετώπισε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ικανοποίησε τους άμεσα ενδιαφερόμενους, τους οπαδούς του και ταυτόχρονα επέτρεψε στους ΑΝ.ΕΛ. να ικανοποιήσουν τους ψηφοφόρους τους.

Οι πληροφορίες λένε ότι μετά το ταξίδι στην Αμερική, που θα κυριαρχήσει στις ειδήσεις, ετοιμάζει ένα νέο «δώρο» που θα ξαναστείλει στα «ψιλά» τους «λωτοφάγους» που εξακολουθούν, σαν τους Τρώες, να τρέφουν φρούδες ελπίδες.

Αντώνης Αντωνάκος 11-10-2017

Δημοσιεύθηκε στη «δημοκρατία» (13/10/2017).

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη, 10 Οκτωβρίου 2017 00:20

Requiem για την Ευρώπη που παρακμάζει; του Αντώνη Αντωνάκου.

Requiem για την Ευρώπη που παρακμάζει;

Είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων,

είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων.

Κομμάτι κατορθώνουμε, κομμάτι

παίρνουμ’ επάνω μας, κι αρχίζουμε

νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Κ. Καβάφης

Ενώ τα σύννεφα μαζεύονται και γίνονται συνέχεια πιο μαύρα και απειλητικά, εμείς «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι», προσμένουμε «κάποιο θάμα» ή έναν από μηχανής θεό για να μας σώσει.

Βγάζοντας, κάθε φορά που δεν ξεσπάει η καταιγίδα, στεναγμούς ανακούφισης, ξαναγυρίζουμε στην πνευματική μας ραστώνη ναρκωμένοι από τα «σκουπίδια» - survivoretcetera - που μας ταΐζουν τα Μ.Μ.Ε., περιμένοντας την επόμενη φορά που θα φωνάξουμε «βοήθεια Θεέ μου».

Η εκλογική νίκη του Μακρόν έναντι της Λεπέν, η «Πύρρειος νίκη» της Μέρκελ και η οριακή πλειοψηφία των δύο πολιτικών πυλώνων της Γερμανίας (SPD, CDU), η νίκη πάνω στο νήμα του Βαν ντερ Μπέλεν έναντι του ακροδεξιού Νόρμπερτ Χόφερ στις προεδρικές εκλογές στην Αυστρία, είναι καμπάνες συναγερμού. Είχαν προηγηθεί τα καταστροφικά δημοψηφίσματα, για το Ευροσύνταγμα (Γαλλία, Ολλανδία), για το Brexit, για την αλλαγή του συντάγματος στην Ιταλία και το τυχοδιωκτικό δημοψήφισμα του 2015 στη χώρα μας.

Αναζητώντας τα αίτια που οδηγούν τις κοινωνίες της Ευρώπης σε μια αναπόδραστη, κατά τα φαινόμενα, πορεία παρακμής, η εύκολη λύση είναι να αποδοθούν οι ευθύνες στην ανεπάρκεια των πολιτικών ηγεσιών. Είναι γεγονός ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι ηγεσίες σήμερα προσφέρουν εύφορο έδαφος στους οπαδούς αυτής της ερμηνείας. Όμως, μια προσεκτικότερη προσέγγιση του προβλήματος μας οδηγεί στην αναζήτηση του ρόλου των «άλλων εξουσιών», οι οποίες καθορίζουν ή φθείρουν την εύρυθμη λειτουργία της Αστικής Δημοκρατίας. Αν και οι πολιτικοί, ως εντολοδόχοι του κοινωνικού συνόλου, έχουν την κύρια ευθύνη αλλά και τη νομιμοποίηση για να ρυθμίζουν τα πλαίσια λειτουργίας των άλλων εξουσιών στα όρια που προσδιορίζει το Σύνταγμα, είναι αμφίβολο αν μπορούν να ασκήσουν αυτή τους την εξουσία. Καταλυτικό ρόλο, σε αυτή την αδυναμία, παίζουν τα ελεγχόμενα από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα Μ.Μ.Ε., τα οποία επιδρούν καθοριστικά τόσο στις επιλογές των ηγεσιών (σύμφωνα με τα συμφέροντά τους) όσο και στη στάση της κοινωνίας έναντι των πολιτικών αποφάσεων. Ας θυμηθούμε εδώ για παράδειγμα τους «οδυρμούς» για τη «γενιά των 700 ευρώ», ας θυμηθούμε τους κεκράκτες που οδήγησαν τους πολίτες στη «σφαγή του χρηματιστηρίου», ας θυμηθούμε τον «ύπουλο» ρόλο που διαδραμάτισαν σε διάφορους «ξεσηκωμούς», όταν αυτοί εξυπηρετούσαν την απαλλαγή από ανεπιθύμητες πολιτικές ηγεσίες. Ας θυμηθούμε πως παρουσίαζαν ως πολιτικούς γίγαντες μέτριες προσωπικότητες ή πως άλλοι – προτού καν’ δοκιμασθούν – δέχονταν κτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο παροπλισμός της Μαλβίνας Κάραλη που γρατζούνιζε το πορτραίτο του κυρίου Σημίτη και σε αντιδιαστολή το πρωτοσέλιδο του Βήματος με τη φωτογραφία του πρόβατου και τίτλο «Κλωνοποίηση», την επομένη της εκλογής του Κ. Καραμανλή στην ηγεσία της Ν.Δ.

Στο βιβλίο του, «ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΗΓΕΣΙΩΝ», ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναλύει εξαιρετικά την προσπάθεια αποκαθήλωσης της πολιτικής εξουσίας από τα οικονομικά συμφέροντα με βασικό εργαλείο τα Μ.Μ.Ε.. Το Φθινόπωρο του 2008 πολιτικός από τη Θεσσαλία μου μετέφερε ότι κορυφαίος οικονομικός παράγοντας του είπε: «μαζευτήκαμε το καλοκαίρι και αποφασίσαμε να τελειώνουμε με τον Καραμανλή»! Έτσι ακριβώς «μαζεύτηκαν και αποφάσισαν…»! Όταν η εξουσία του χρήματος είναι ασύδοτη αποθρασύνεται.

Η χώρα αποτέλεσε μια μικρογραφία αυτού που συμβαίνει στο Δυτικό κόσμο. Ο κόσμος δηλητηριάζεται με τη λατρεία του «χρυσού βοός» και του lifestyleώστε παγιδευμένος στο «χρυσό κλουβί» της επίπλαστης ευμάρειας να πάψει να λειτουργεί ως πολιτικό υποκείμενο. Όμως, όπως σημειώνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αυτή ακριβώς η «…υπεύθυνη στάση της κοινωνίας των πολιτών απέναντι στην πολιτική κοινωνία και τις πολιτικές ηγεσίες της…» μπορεί να αποτρέψει την οριστική παρακμή. Να αποτρέψει δηλαδή την μετατροπή του λυκόφωτος της Ευρώπης σε οριστική δύση.

Ή για να το πούμε διαφορετικά, παραφράζοντας τον RaymondAron («Συνηγορία για την Ευρώπη που παρακμάζει»), να αποτρέψει την αναγκαιότητα του requiem για την Ευρώπη που παρακμάζει ή, ακόμα καλύτερα, του requiemforadream. Του ονείρου της ενωμένης, ανοικτής, ειρηνικής, ευημερούσας Ευρώπης.

Αντωνάκος Αντώνης

08-10-2017

Κατηγορία Άρθρα & Απόψεις

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή, 06 Οκτωβρίου 2017 02:11

Θωρηκτό Αβέρωφ: Πλέει προς Θεσσαλονίκη – Εντυπωσιακές ΦΩΤΟ

Σήμερα Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017, το Θ/Κ «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» απέπλευσε από τη μόνιμη θέση ελλιμενισμού του στη Μαρίνα Φλοίσβου και πλέει για το λιμένα Θεσσαλονίκης, όπου θα παραμείνει έως τις αρχές Νοεμβρίου 2017, σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΓΕΝ.

Σκοπός του πλου είναι το Θ/Κ «Γ. ΑΒΕΡΩΦ», το «Θωρηκτό της νίκης» να βρεθεί κοντά στους κατοίκους της Βόρειας Ελλάδας, οι οποίοι θα έχουν την ευκαιρία να το επισκεφθούν και να γνωρίσουν από κοντά το ένδοξο πλοίο το οποίο συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του με τη διαμόρφωση της νεότερης ελληνικής ιστορίας χωρίς ουδέποτε να γνωρίσει την ήττα.

Στο πλαίσιο του κατάπλου και της παραμονής του Θ/Κ «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» στη Θεσσαλονίκη, πέραν των εκδηλώσεων «ΒΟΤΣΕΙΑ 2017» και της καθιερωμένης συμμετοχής τμημάτων του Πολεμικού Ναυτικού στην παρέλαση της επετείου της 28ης Οκτωβρίου, προγραμματίζεται η διοργάνωση σειράς εκδηλώσεων, οι οποίες μεταξύ άλλων θα περιλαμβάνουν, επίσκεψη Σχολείων και ξενάγηση επί του πλοίου, συμμετοχή της μπάντας του Πολεμικού Ναυτικού σε συναυλίες στον προβλήτα ελλιμενισμού του Θ/Κ «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» και στο Βασιλικό Θέατρο, ιστιοπλοϊκούς αγώνες με συμμετοχή τοπικών ναυταθλητικών συλλόγων, έκθεση αφιερωμένη στο Ναύαρχο Βότση, ημερίδα με θέμα «Το Τρισχιλιετές Μέγα της Θαλάσσης Κράτος», και επίδειξη από Ομάδα Υποβρύχιων Καταστροφών σε θαλάσσιο χώρο του λιμένα Θεσσαλονίκης.

Κατά την τελική φάση του πλου του Θ/Κ «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» στη Θεσσαλονίκη επιτρέπεται και παράλληλα ενθαρρύνεται η τιμητική συνοδεία του από πλωτά σκάφη ιδιωτών ή Συλλόγων.

Σημειώνεται, ότι το Θ/Κ «Γ. ΑΒΕΡΩΦ», θα πλεύσει για πρώτη φορά μακριά από τη μόνιμη θέση ελλιμενισμού του, μετά το 1945 όπου ολοκλήρωσε την ενεργό του υπηρεσία και το 1986 όπου μεθόρμισε από τον Πόρο, αρχικά στη Μαρίνα Ζέας και στη μετέπειτα σημερινή του θέση, στη Μαρίνα Φλοίσβου στο Τροκαντερό.