Newsletter

Συμπληρώστε το e-mail σας και διαβάστε το καθημερινό newsletter από το dictyo.gr
  
  
  
Τρίτη, 12 Δεκεμβρίου 2017 14:02

Ομιλία στο Νηπιαγωγείο - Kώστας Προμπονάς Προϊστάμενος Ολοήμερου Νηπιαγωγείου Πυργίου

 

Στέλνω στo φιλόξενo Δίκτυο Εκπαιδευτικής ενημέρωσης ένα σχέδιο ομιλίας που απευθύνθηκε σε Γονείς παιδιών που φοιτούν στο Νηπιαγωγείο Πυργίου, στα Μαστιχοχώρια, γονείς στη συντριπτική πλειοψηφία εργάτες γης, το 1/3 αλλοδαποί. Όταν αναζήτησα στο Google «ομιλίες προς Γονείς» τα αποτελέσματα ήταν ιδιαίτερα φτωχά, για την προ-δημοτική εκπαίδευση. Το πιο απογοητευτικό ήταν πως οι ομιλήτριες/ες προϋπέθεταν πως οι Γονείς διέθεταν σχολική κουλτούρα-που συχνά οι μετανάστες εργάτες γης  δεν διαθέτουν και ακόμα χειρότερα εκκινούσαν με την προκατάληψη ότι οι όλοι οι γονείς βλέπουν τον σχολικό θεσμό πάντα καλοπροαίρετα. Μέγα λάθος! Σε πρόσφατη έρευνα για το προσυνέδριο της Ν.Δ, το 82,3% των πολιτών απαντά ότι απαιτείται επειγόντως αξιολόγηση εκπαιδευτικών. Είναι καιρός να καταλάβουμε όλες/οι οι δασκάλες/οι μικρών παιδιών ότι όσο κι αν αφοσιωνόμαστε πλήρως στα παιδιά, ειδικά την σεπτή περίοδο των Χριστουγεννιάτικων εορτασμών που διανύουμε θα πρέπει άγρυπνα να περιχαρακώνουμε το επάγγελμά μας. Αυτό, πρωτίστως είναι ένα ζήτημα ενημέρωσης της τοπικής κοινωνίας! Συχνά συναντώ αρχάριους εκπαιδευτικούς που πελαγώνουν στην επικοινωνία με γονείς οι οποίοι διαθέτουν ισχυρές πεποιθήσεις-για να το πω κομψά- για το τι πρέπει να διδαχθεί, ποιο παιδί οφείλει να είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος κι ένα σωρό ανάρμοστες συμβουλές και αισθάνονται αναγκασμένοι να λογοδοτούν. Καλή και άγια η λογοδοσία αλλά πρώτα χρειάζεται μια κοινή γλώσσα συνεννόησης που θα είναι αμοιβαία μεταφράσιμη και δεν θα επιτρέπει ασυμμετρίες εννοιών. Αρκετές έννοιες που αναπτύσσω στην ομιλία οφείλουν όχι πολλά αλλά τα πάντα στο ζείδωρο βιβλίο «Για το σχολείο» του εκπαιδευτικού Σταύρου Ζουμπουλάκη στις εκδόσεις «Πόλις»
 
                     

 

  ΟΜΙΛΙΑ ΠΡΟΣ ΓΟΝΕΙΣ
Θέλω αγαπητοί μας Γονείς να σας ευχαριστήσω εκ μέρους όλου του εκπαιδευτικού προσωπικού. Καλωσορίσατε λοιπόν σήμερα σε αυτή την ενημερωτική συνάντηση που σκοπό έχει να καλλιεργήσει τη δέσμευσή όλων  μας για ένα καλό σχολείο εδώ στα Μαστιχοχώρια. Είμαστε βαθιά ευγνώμονες γιατί στηρίζετε με όλη σας την ψυχή ένα από τα τρία θεμελιώδη γνωρίσματα του σχολείου: την αναγκαστικότητα, ότι δηλαδή είναι υποχρέωση των παιδιών να πηγαίνουν σχολείο και μας συγκινεί ιδιαιτέρως η προσέλευση κάθε μέρα από απομακρυσμένα Μαστιχοχώρια του συνόλου των προνηπίων για τα οποία είναι προαιρετική η φοίτηση. Το δεύτερο γνώρισμα είναι ότι και το σχολείο των μικρών παιδιών, το νηπιαγωγείο,  συνιστά θεσμό μετάδοσης της γνώσης- θα το δούμε αναλυτικά σε λίγο, το τρίτο γνώρισμα είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει σχολείο δίχως τη δασκάλα –ο δάσκαλος είναι στατιστικά σπανιότερος γιατί τείνει να θηλυκοποιηθεί επαγγελματικά η Α/θμια εκπαίδευση.
Τρεις  είναι και οι επιθέσεις που δέχεται το σχολείο σήμερα: η πρώτη αφορά τη χρησιμότητά του, η δεύτερη την ελκυστικότητα, η τρίτη συνδέεται με την αμφισβήτηση του δασκαλικού ρόλου. Θα μου επιτρέψετε την αφήγηση ενός περιστατικού: Όταν πρωτοήλθα στο Πυργί πριν 18 χρόνια, με πλησίασε μια μητέρα, με αρκετό άγχος-είχε γίνει πρόσφατα πρεσβυτέρα και απαίτησε ο γιος της ουδέποτε να μπαίνει τιμωρία γιατί μπορεί να του προξενηθεί ανεπούλωτο ψυχικό τραύμα. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι η πρεσβυτέρα είχε δασκαλέψει την κόρη-ήταν μια πανέξυπνη τσαούσα -και όταν αποπειράθηκα ελεγκτικό λόγο σε  κάποια χειροδικία του βαρυχέρη κανακάρη η μικρή μου επιτέθηκε ότι «δεν είχα κανένα δικαίωμα»!  Eξήγησα στους Γονείς ότι στο Ελληνικό Νηπιαγωγείο δεν επιτρέπονται-και σωστά!- ούτε σωματικές ποινές ούτε πολύ περισσότερο η ταπείνωση των παιδιών και οι προσωπικές προσβολές. Εφαρμόζουμε όμως την προσωρινή αλλαγή θέσης, προσπαθούμε να δρούμε περισσότερο προληπτικά, έχουμε τακτική εναλλαγή δραστηριοτήτων για να μη βαριούνται τα παιδιά, γιατί δεν μπορούν σε αυτή την ηλικία να κάθονται φρόνιμα και παθητικά 50 λεπτά, ακόμα κι αν παρελαύνει μπροστά τους το τσίρκο Medrano! Κάποτε σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις αντικοινωνικής επιθετικότητας εφαρμόζουμε την πολύ προσωρινή, πεντάλεπτη απομάκρυνση του βίαιου παιδιού από την ομάδα οπότε έρχεται στο πλάι μας.
 Ας επιστρέψουμε όμως στην αμφισβήτηση του ρόλου του δασκάλου. Για να μπορέσει η δασκάλα κι ο δάσκαλος να μεταδώσει τη γνώση στους μαθητές του πρέπει-εδώ θα χρησιμοποιήσω μια εξαιρετική ιδέα που πρότεινε η έμπειρη στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες νηπιαγωγός του σχολείου μας  Κ. Τομπούδη -πρέπει τα παιδιά να πιστέψουν σε αυτήν , απαιτείται δηλαδή η πίστη στην αυθεντία της δασκάλας. Η αυθεντία εδώ δεν σημαίνει αυταρχισμό, αλλά πρόκειται για δημοκρατική αυθεντία, απαραίτητη για την ψυχική ανάπτυξη του ατόμου και για τη διαμόρφωση της σκέψης του.
Την περίοδο της ευημερίας με δανεικά, πριν επελάσει η δεινή οικονομική κρίση, κυκλοφορούσε στην Ελλάδα  και είχε ηγεμονεύσει πια λίγο προτού καεί το κέντρο της Αθήνας το 2008 το ιδεολόγημα ότι «το παιδί πρέπει να είναι το κέντρο του σχολείου, ενός σχολείου καινοτόμου, ενός χώρου απόκτησης κοινωνικότητας, επικοινωνίας, καθημερινής δημιουργικότητας του μαθητή. Όμως το σχολείο πριν από αυτά παραμένει θεσμός μετάδοσης από μια δασκάλα που πιστεύει βαθιά στην παιδευτική αξία του μαθήματός της, το περιεχόμενο της οποίας θέλει να μεταδώσει στους μαθητές.
Υιοθετώντας την ρήση του έμπειρου δασκάλου Σταύρου Ζουμπουλάκη θα διακρίνω ανάμεσα σε ανοιχτό και κλειστό στη ζωή σχολείο και θα υπερασπιστώ το δεύτερο. Ανοιχτό στη ζωή σχολείο σημαίνει ότι το σχολείο γίνεται προέκταση της οικογένειας, είναι το σχολείο που δέχεται ως μόνη πραγματικότητα το εκάστοτε παρόν. Αντιθέτως κλειστό σχολείο είναι εκείνο για το οποίο παιδεία σημαίνει ξερίζωμα από βεβαιότητες της καθημερινής ζωής, από τη φυσική και κοινωνική συνθήκη, αυτό που ο ποιητής ονομάζει «μεροδούλι-μεροφάι»  ώστε να κινητοποιηθεί η σκέψη των μαθητών, η κρίση, η αμφιβολία, η επιθυμία τελικά για αλλαγή και πρόοδο. Θα υποστηρίξω  ότι η καθαυτό αποστολή του σχολείου είναι η προφύλαξη από την περιβάλλουσα βία και ευτέλεια ώστε να πλησιάσουν τον μαθητή, μέσω του δασκάλου, ο Όμηρος, ο Κολοκοτρώνης, ο Θεόφιλος και όλες οι ιερές σκιές του παρελθόντος.
Υπό αυτούς τους όρους δεν μπορεί να δίνεται προτεραιότητα εκ μέρους ημών των δασκάλων στην συναισθηματική σχέση-«που πρέπει- λένε οι τηλεοπτικές περσόνες- να είναι στενή με τους μαθητές» αλλά πάντα βλέπουμε να καταλήγει εις βάρος της διδακτικής σχέσης αλλά και της ψυχοδυναμικής ωρίμανσής τους-απαιτείται ωστόσο να έχουν οι δάσκαλοι γνώσεις παιδαγωγικής και ψυχολογίας, βοηθητικές στην προσφορά γνώσης.
 Ένα από τα πιο ανυπεράσπιστα μαθήματα, ας πούμε, στο Ελληνικό σχολείο, που συγκεντρώνει τα πυρά της κριτικής για την χρησιμότητά του είναι η θρησκευτική αγωγή, τα θρησκευτικά, τα οποία είναι διαρκώς εκτεθειμένα και ευάλωτα. Στο Νηπιαγωγείο μας η διδασκαλία μερών της Βίβλου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαίδευσης των παιδιών, ώστε να γνωρίζουν τα θεμέλια του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, να σέβονται και να μην χλευάζουν την θρησκεία, προβαίνοντας σε συλήσεις ναών όπως οι μηδενιστές της καιομένης Αθήνας την περίοδο κυβέρνησης Καραμανλή,  να φτάσουν να πιστέψουν ότι «ο χριστιανισμός είναι μια δύσκολη υπόθεση που αξίζει τον κόπο» όπως γράφει και ο Σταύρος Ζουμπουλάκης στο «Για το σχολείο».
  Το σχολείο είναι ο τελευταίος δημόσιος χώρος όπου τα παιδιά συζητούν, έχουν έναν άνθρωπο απέναντί τους: την δασκάλα, με την οποία συζητούν και επίσης είναι ο χώρος ο οποίος διακόπτει ένα συνεχές πολιτιστικής αθλιότητας και βλακείας, εννοώ κυρίως την κάθε είδους οθόνη, που είναι ακριβώς η θεσμοθετημένη ηλιθιότητα.
Σε αυτό το πλαίσιο, εσείς οι γονείς είστε οι υπερασπιστές του Ελληνικού σχολείου, χάρη σε σας το σχολείο στέκει ακόμα, παρά την κρίση που περνά η Χώρα, το σχολείο διασώζεται χάρη στους σπουδαίους συμμάχους, τους γονείς μας που εξακολουθούν να ασκούν σοβαρά και στιβαρά τα γονεϊκά τους καθήκοντα σε πείσμα των καιρών. Γνωρίζουμε περίπου τι προσδοκάτε από μας: Να λειτουργούμε, κάθε μέρα, κανονικά το σχολείο, να διδάσκεται κανονικά η ύλη που προβλέπεται από το αναλυτικό πρόγραμμα, οι Διευθυντές να ελέγχουν την υπηρεσιακή συνέπεια του εκπαιδευτικού προσωπικού και την παιδαγωγική και διδακτική συμπεριφορά τους ενώ ακόμα και ο πιο μικρός και αδύνατος μαθητής πρέπει να επωφελείται! Είναι, πρέπει να είναι, το στοίχημα κάθε μέρας. Και εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι το Νηπιαγωγείο μας που καλωσόριζε πάντα μια τρομερά ποικιλόμορφη τάξη παιδιών, από διαφορετικές εθνότητες, συντονίζει την ένταξη όλων αυτών των παιδιών με υπομονή και διαφορετικές εστιάσεις. Αν παραδείγματος χάρη,  ήμουν νηπιαγωγός-υπόθεση του μη πραγματικού- στο νηπιακό τμήμα του Ελληνοαμερικάνικου Κολλεγίου στο Ψυχικό, θα συνόδευα τα παιδιά στα εβδομαδιαία εκπαιδευτικά προγράμματα μουσείων και αρχαιολογικών χώρων, θα παρακολουθούσαμε τακτικά θεατρικές παραστάσεις ενώ τα νήπια θα δανείζονταν μουσειοσυσκευές από μουσειακούς χώρους. Τα παιδιά εκεί δεν θα αντιμετωπίσουν πιθανότητα σχολικής αποτυχίας κι αν συμβεί οι γονείς θα προσλάβουν κατ’ οίκον φροντιστή. Στο πρόσφατο παρελθόν, όσοι πολιτικοί αστέρες αποφοίτησαν από  το συγκεκριμένο, ταξικού διαχωρισμού Κολέγιο, το σύνολο σχεδόν των Πρωθυπουργών της Μεταπολίτευσης, μοιράζονταν την βεβαιότητα ότι τα σχολεία στα βάθη της Ελληνικής επικράτειας υπέφεραν σε ποιότητα και ο λόγος ήταν «οι δασκαλάκοι» και οι νηπιαγωγοί-από τις προϊσταμένες των νηπιαγωγείων, μη ξεχνάμε, ξεκίνησε εντατικά η θηριωδία που βάπτισαν τιμωρητική αξιολόγηση - μια στρεβλή διαδικασία που αποδέχθηκε ως προγραμματικό στόχο τον κανιβαλισμό έναντι του οικογενειακού κλίματος ανάμεσα σε συναδέλφους στο ίδιο σχολείο-γιατί μόνο αυτό έχει σημασία όταν παίρνεις τα λιγότερα λεφτά από όλους τους υπαλλήλους-κι από τον κλητήρα του Δήμου και του Δημοτικού που έχει μπει με «μέσον». Για μια περίοδο δυστυχώς τρέχαμε,  ποιος θα μαζέψει τα περισσότερα χαρτιά συμμετοχής σε σεμινάρια περί της αειφόρου υδάτινης διαχείρισης ή περί ηπειρώτικου κεφαλόδεσμου.  Ακόμα χειρότερα, αδιαφορούσαμε για τα παιδιά ενός κατώτερου θεού που όλο και αυξάνονταν…
Ας δώσω εδώ ένα αδρό περίγραμμα των πεποιθήσεών μου για την αξιολόγηση που οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες ζητούν να εφαρμοστεί για τον εκπαιδευτικό του παιδιού τους: Εμείς οι δάσκαλοι έχουμε ορκιστεί υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους. Οποιονδήποτε νόμο ψηφίσει η εκλεγμένη από το λαό Κυβέρνηση είμαστε υποχρεωμένοι να τον τηρήσουμε πιστά και η κοινωνική ανυπακοή, τύπου «δεν πληρώνω διόδια» είναι απαράδεκτη και κατακριτέα για κάθε εκπαιδευτικό. Υπάρχει όμως μια βαριά πείρα κομματισμού στην Ελληνική Διοίκηση και οφείλουμε ως δάσκαλοι ένα «μνημόνιο» προς τις τοπικές κοινωνίες, εδώ, τους εργάτες γης που ξεπροβοδίζω τα υγρά φέτος πρωινά καθώς οδεύουν για την συλλογή της κουρμαδοελιάς. Μνημόνιο στην κυριολεξία σημαίνει «τι να θυμηθώ» (από τη λατινική λέξη memorandum) και κατ’ επέκταση αναφέρεται σε κάθε έγγραφο ή άλλο μέσο που βοηθά τη μνήμη καταγράφοντας και φωτίζοντας γεγονότα για ένα συγκεκριμένο θέμα το οποίο δεν πρέπει να ξεχαστεί. Όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν πως βάσιμος λόγος για τις αντιδράσεις των δασκάλων σε όλο τον 20ο  αιώνα για την αξιολόγηση ήταν πως την εφάρμοζαν χαμηλού κύρους επιθεωρητές με μόνο προσόν τις κομματικές περγαμηνές ενώ οι ίδιοι συχνά λόγω έλλειψης προσόντων δεν μπορούσαν να επιβληθούν ακαδημαϊκά στους εκπαιδευτικούς που επιθεωρούσαν. Μέχρι πολύ πρόσφατα οι επιλογές των διοικητικών στελεχών-τα οποία στους νόμους είχαν κεντρικό ρόλο στην αξιολόγηση-γίνονταν με κομματικά κριτήρια. Υπάρχουν τεκμηριωμένες μαρτυρίες για επιθεωρητές που απαιτούσαν από τον δάσκαλο δωρεάν αγροτικά προϊόντα και πλουσιοπάροχα γεύματα. Και τέλος, υπάρχει η αιμάτινη εμπειρία των διώξεων εκπαιδευτικών για πολιτικούς λόγους που κατέληγε να υπογράφει ο αξιολογητής.
Θα σας μιλήσω, πολύ συνοπτικά, για το τι έχει καταφέρει το Ελληνικό Νηπιαγωγείο στα περισσότερα παιδιά και τι προσπαθεί ακόμα στα υπόλοιπα μέχρι σήμερα αρχές Δεκέμβρη που βρεθήκαμε μαζί. Ας πούμε εδώ ότι ανυπολόγιστης σημασίας πρέπει να λογίζεται ο καθημερινός αγώνας των παιδιών μας να μάθουν να εκφράζουν με ευγενικό, υπομονετικό, χωρίς ουρλιαχτά,  τρόπο ερωτήσεις, επιθυμίες, διαφωνίες-συχνά  εδώ μεταφέρουν την οικογενειακή τους κουλτούρα, διαφορετική από τον σχολικό κώδικα όπου δεν νικάει πάντα όποιος φωνάζει περισσότερο αλλά όποιος έχει επιχειρήματα, μαθαίνουν ακόμα να κρατούν σωστά και σταθερά το μολύβι, να ανοίγουν τα βιβλία και τα τετράδια με φορά από τα δεξιά στα αριστερά, να γράφουν με φορά από τα αριστερά στα δεξιά, να αντιγράφουν από τον πίνακα-ναι, ας το παραδεχθούμε, η αντιγραφή στα νήπια δεν είναι αυθεντική γραφή αλλά τουλάχιστον είναι δείχτης σχολικής ετοιμότητας-, να αναγνωρίζουν τα γράμματα και να τα διακρίνουν από άλλα σχήματα και σύμβολα, να γράφουν τα γράμματα με τη σωστή φορά και να αντιστοιχίζουν τα μικρά με τα κεφαλαία. Και κοντά σε αυτά, τα υπόλοιπα, το κουκλοθέατρο, η μουσική, η γυμναστική, το επιτραπέζιο παιχνίδι. Στην πρόσκληση που σας στείλαμε σας υποσχέθηκα ότι θα αναφέρω λίγα λόγια για τα μυστικά του. Το εκάστοτε επιτραπέζιο παιχνίδι, που έχουμε επιλέξει με πολύ προσοχή από τους κορυφαίους οίκους της Ευρώπης στα μάτια ενός μικρού παιδιού είναι ιδιαίτερα ελκυστικό, καθώς έχει πληθώρα έντονων χρωμάτων, ποικιλία ιδιόμορφων και καλοσχηματισμένων αντικειμένων, όπως μινιατούρες, πιόνια και πλακίδια που μπορούν εύκολα να σαγηνεύσουν, να κινητοποιήσουν και να κεντρίσουν το ενδιαφέρον, την περιέργεια και την προσοχή του, ενώ ταυτόχρονα το βοηθούν να αποκτήσει νέες δεξιότητες. Έχουμε καταφέρει και προμηθευθεί, χωρίς οικονομική επιβάρυνση των γονέων, και συντηρούμε καθημερινά μια από τις  πλουσιότερες συλλογές επιτραπέζιων παιχνιδιών στα Ελληνικά νησιά.
Τα επιτραπέζια παιχνίδια όπως και όλα τα παιχνίδια προφανώς δεν έχουν μόνο ψυχαγωγικό χαρακτήρα, αλλά εκπαιδευτικό και πολλές φορές θεραπευτικό. Συνήθως, χρησιμοποιούνται από εύπορους γονείς που έχουν άφθονο ελεύθερο χρόνο ως ένα επιπρόσθετο εκπαιδευτικό εργαλείο για τους μικρούς μας φίλους αλλά σε μας είναι πρωταρχική απασχόληση τις μεσημεριανές ώρες στο προαιρετικό πρόγραμμα. Η επιλογή του παιχνιδιού, η διαδικασία καθώς και η νίκη ή η ήττα σε αυτό, προσφέρουν σημαντικά οφέλη στην ανάπτυξη και την διαμόρφωση της προσωπικότητας και της ψυχοσύνθεσης του παιδιού. Τα επιτραπέζια παιχνίδια ευεργετούν το παιδί στις οπτικοκινητικές δεξιότητες, στην συγκέντρωση της προσοχής, στην δυνατότητα ολοκλήρωσης δραστηριοτήτων, στην τήρηση κανόνων, στην σταδιακή αύξηση πειθαρχίας περιμένοντας την σειρά του και τέλος στην δυαδική και ομαδική συνεργασία, επικοινωνία και δράση. 
Μοιραζόμαστε λοιπόν, ως υπεύθυνος της δεύτερης, «προαιρετικής» αποκαλούμενης βάρδιας, τα μεσημέρια με τους μαθητές μας παίζοντας ευχάριστα επιτραπέζια παιχνίδια, ενώ ταυτόχρονα προωθούμε το προσωπικό κίνητρο, την κρίση, την ενίσχυση της αυτοπεποίθησής, καθώς και την ανάπτυξη κοινωνικής συμπεριφοράς καθώς αλληλεπιδρούν με τους/τις άλλους/λες συνομηλίκους τους. Συνοψίζοντας, με μέσο την αγαπημένη «ρουτίνα» των παιδιών, η οποία δεν είναι άλλη από το παιχνίδι, καταφέρνουμε να παρέχουμε τη δυνατότητα ψυχαγωγίας πολύτιμη στα παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες.
Περιληπτικά, ας αναφέρουμε τομείς και  στόχους που προσπαθούμε να πετύχουμε  με τα  επιτραπέζια παιχνίδια: Λαβή, ενδυνάμωση μυών άκρας χείρας, έκταση καρπού, έλεγχο λεπτής κινητικότητας, αισθητηριακή επεξεργασία, ακολουθία οδηγιών, αμφίπλευρη οργάνωση & συντονισμό, απτική αντιληπτικότητα, απτικό ερεθισμό, ιδιοδεκτικότητα, ταξινόμηση, κατηγοριοποίηση, κινητικό έλεγχο: π.χ. όταν το παιδί πιάνει και μετακινεί ένα πιόνι, ένα πλακίδιο, κρατάει μια κάρτα ή ρίχνει ένα ζάρι και το τοποθετεί πάνω στο ταμπλό σε συγκεκριμένο σημείο, αναπτύσσει δεξιότητες όπως τις παραπάνω, καθώς χρησιμοποιεί τους μύες των άνω άκρων, του αυχένα και του κορμού. Αυτές οι δραστηριότητες διαχείρισης των αντικειμένων ενός επιτραπέζιου είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για την ανάπτυξη και ενίσχυση των δεξιοτήτων. Το νήπιο δίνει εντολή στο χέρι ή στα χέρια του να κάνει συγκεκριμένες  συντονισμένες, σταθερές και επιδέξιες κινήσεις. Αυτές οι ενέργειες συνήθως απαιτούν λεπτές κινήσεις ή και συνδυασμό κινήσεων, οι οποίες βοηθούν το παιδί να μάθει να ελέγχει τις κινήσεις του χεριού του, έτσι ώστε να επιτύχει το στόχο του, ενώ ταυτόχρονα ενισχύουν την αυτοπεποίθησή του. Επίσης, αυτού του είδους η επαφή που απαιτείται να έχει το παιδί με τα διάφορα περιεχόμενα του παιχνιδιού, το βοηθούν να οργανώσει τη σκέψη του και να βελτιώσει την ικανότητα του να συναναστρέφεται με το κοινωνικό του περιβάλλον. Οι εικόνες, οι ζωγραφιές, τα πλακίδια, το ταμπλό και οι φιγούρες που χρησιμοποιούνται σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, οξύνουν την σκέψη, την φαντασία ενώ ενισχύουν και την δημιουργικότητά του. Καθώς το παιδί βλέπει το ταμπλό του παιχνιδιού, τα πιόνια και τις διάφορες ενέργειες που γίνονται κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, εξασκεί τα αντανακλαστικά και την ικανότητα του να συγκεντρώνεται οπτικά αλλά και εγκεφαλικά. Όλες αυτές οι ικανότητες αναμένεται να συμβάλλουν σημαντικά στην μετέπειτα ακαδημαϊκή πορεία του παιδιού.
Αγαπητοί Γονείς, το παιδί έχει πλαστεί για να μαθαίνει μέσα από το παιχνίδι. Το παιχνίδι είναι η «αναπτυξιακή τροφή» του παιδιού που θα το βοηθήσει να αναπτύξει τις πνευματικές και σωματικές του δεξιότητες και ικανότητες και να καλλιεργήσει τη φαντασία του ώστε στη συνέχεια να αποκτήσει πρότυπα και συμπεριφορές, που θα το βοηθήσουν να διαμορφώσει σε ένα μεγάλο βαθμό την προσωπικότητά του. λόγος όμως τώρα στις αγαπητές συναδέλφους!
Kώστας Προμπονάς

Προϊστάμενος Ολοήμερου Νηπιαγωγείου Πυργίου

Διαβάστηκε 1594 φορές

E-mail Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Εκπαιδευτικά Νέα